Leczenie Zaburzeń Warszawa

Zaburzenie to bardzo ogólne pojęcie. Może odnosić się do dysfunkcji w funkcjonowaniu społecznym, akceptacji siebie czy rozumienia otoczenia. Może również obejmować jedną sferę, np. niezdrową relację z jedzeniem. Ze względu na dynamikę współczesnych czasów, coraz więcej osób zmaga się również ze stresem i bezsennością. Jakie są najczęstsze zaburzenia? W jaki sposób możesz je leczyć?

Zaburzenie osobowości, to w skrócie zespół cech i utrwalonych wzorców zachowań, działających na niekorzyść jednostki. Sposób, w jaki osoba postrzega świat, traktuje siebie, ludzi i otoczenie, jest dla niej źródłem cierpienia, braku satysfakcji czy smutku.

Często kontakt z drugim człowiekiem jest odbiciem nas samych – tego jak odbieramy innych i całe otoczenie. Dlatego też osoby cierpiące na zaburzenia osobowości mają największe trudności w nawiązywaniu kontaktów z innymi i tworzeniu zdrowych relacji z nimi. Wszystko ze względu na zniekształcony sposób postrzegania. Wśród tych zaburzeń wyróżnia się osobowość:

• paranoiczną,
• schizoidalną,
• antyspołeczną,
• histrioniczną,
• borderline (z pogranicza),
• narcystyczną,
• unikającą,
• zależną,
• anankastyczną.

Leczenie zaburzeń osobowości wymaga wieloletniej psychoterapii. Najbardziej zalecaną jest terapia psychodynamiczna, pozwalająca pacjentowi przepracować i zrozumieć całą konstrukcję swoich zachowań. Wszystko dzieje się w bezpiecznej i komfortowej atmosferze, co sprzyja dzieleniu się emocjami i przemyśleniami z terapeutą.

W leczeniu zaburzeń osobowości, pomocne są również niektóre elementy terapii poznawczo-behawioralnej. Szczególnie kładzie się nacisk na przeformułowanie myśli automatycznych, z niekorzystnych na pozytywne i służące pacjentowi. Sama farmakoterapia w przypadku zaburzeń osobowości nie zdziała wiele. Pomaga ona złagodzić niektóre objawy, np. u osób z napadami lęku. Jednak wyleczenie samego zaburzenia wymaga przede wszystkim gruntowej psychoterapii.

Zaburzenia odżywiania to bardzo współczesny problem, nasilany dodatkowo przez presję, płynącą z mediów. Ciężko odpędzić się od idealnych ciał, obecnych zarówno w telewizji jak i w social mediach. To sprawia, że wiele osób dąży do nierealnej perfekcji w swoim wyglądzie i własne samopoczucie oraz wartość uzależnia od zniekształconego postrzegania atrakcyjności fizycznej. Drugim problemem jest stres i potrzeba zaspokajania różnych emocji za pomocą jedzenia.

Najczęstsze zaburzenia odżywiania to:

• anoreksja – tzw. jadłowstręt psychiczny, niechęć do jedzenia;
• bulimia – objadania się i prowokowanie wymiotów;
• kompulsywne objadanie się – zajadanie emocji, stresu, pustki. Osoba je bardzo i w niekontrolowanych ilościach, jednak nie prowokuje później zachowań takich jak np. wymioty.

Obecne coraz częściej mówi się również o ortoreksji. Jest to obsesyjne dbanie o jakość wybieranych produktów i obawa przed zjedzeniem czegoś niezdrowego.

Bez wątpienia najbardziej skomplikowanym zaburzeniem do wyleczenia jest anoreksja. Wynika to przede wszystkim z faktu, iż chorzy nie zdają sobie spawy ze swojego zaburzenia. Dodatkowo osoby te mocno uzależniają swoją wartość od wyglądu. Typowe jest myślenie na zasadzie “Jeśli jeszcze schudnę 2 kg, to dopiero wtedy będę zasługiwać na…”.

Anoreksja jest chorobą, która prowadzi do wycieńczenia organizmu i w ostateczności nawet śmierci. Co istotne, wśród chorujących, niekiedy pojawia się podziw dla tych, którzy umarli z powodu choroby. Dlatego też praca terapeutyczna jest bardzo trudna i skomplikowana. Wymaga ona nie tylko psychoterapii indywidualnej, ale również bardzo często – rodzinnej. Zaangażowanie najbliższym, edukowanie ich w zakresie samej choroby i tego, jak wspierać pacjenta, to kluczowe elementy procesu leczenia.

Nieco łatwiej pracuje się z pacjentami chorującymi na bulimię lub napadowe objadanie się. Podstawową różnicą jest fakt, iż osoby te zdają sobie sprawę ze swojego problemu. Jest to pierwszy, bardzo ważny krok do pracy terapeutycznej. W całym procesie pacjent uczy się zdrowej relacji z jedzeniem, radzenia sobie z emocjami oraz zmiany swojego sposobu postrzegania. W niektórych sytuacjach również konieczna może być terapia rodzinna.

Problemy ze snem to również jedno z najczęstszych zaburzeń. Spowodowane jest ono szybkim tempem życia i wszechobecnym stresem.

Stres, utrzymując się, powoduje, że organizm cały czas postawiony jest w stan gotowości. To niesienie za sobą reakcje fizjologiczne, takie jak np. szybsza praca serca. Pobudzenie całego organizmu utrudnia zasypianie i powoduje wybudzanie się w nocy.

Poza problemami ze snem i bezsennością do zaburzeń z tego obszaru zalicza się:

• hipersomnię,
• narkolepsję,
• omamy senne,
• paraliż senny,
• lęki nocne,
• koszmary senne.

Powodować mogą je inne choroby somatyczne, np. tarczyca jak i psychiczne, np. depresja. Koszmary i lęki nocne mogą być skutkiem przeżytej traumy.

Jeśli występują zaburzenia snu, leczenie powinno zacząć się od prawidłowej diagnozy. Konieczne może być wykonanie badań podstawowych, pozwalających wykluczyć somatyczną przyczynę.

Forma terapii zależna jest przede wszystkim od konkretnego problemu pacjenta. Najczęściej stosuje się metody poznawczo-behawioralne, jednak w niektórych sytuacjach (np. zaburzenia wywołane przez traumy) skuteczniejsza jest terapia psychodynamiczna. Dzięki terapii pacjent uczy się również technik relaksacyjnych i wyciszających, ułatwiających zasypianie (np. trening Jacobsona).

Więcej na ten temat: Psychoterapia Warszawa